Nienasycony : kawałek mojej duszy

 OD jakiegoś czasu budzę się zdenerwowana i zmęczona. Pierwsze myśli dotyczą ulżenia sobie w tych dziwnych czasach. Potem mijam sklepy, kioski i myślę o tym by kupić opakowanie żyletek. Brzmi to śmiesznie i trywialnie dla kogoś kto samookaleczenie kojarzy tylko z tzw emo. Jednak proszę za każdym razem o wybaczenie i oczyszczenie, gdy w mojej głowie pojawia sie koncepcja okrutnej śmierci. Odkładam to zawsze na drugi dzień, lub na wieczór. Oczywiście nie samobójstwo, ale fakt 'ulżenia sobie'.

Z dnia na dzień czuję się coraz to bardziej pusta, samotna, nie potrzebna, Chcę krzyknąć rodzinie w twarz: zobaczcie mnie! Ja tu jestem... a oni wciaż interesują sie mną w zły sposób.
Znów układam w myślach list pożegnalny, nie widzę nadziei, nie widzę przyszłości.
Mam wszystko a nie mam nic. Mieszkam w bogatym domu, mam co zechcę, ponoć... zwiedziłam wiele egzotycznych krajów, noszę dobre ubrania, a mimo to jestem biedna. Rodzina mnie kocha, martwi się, ale z drugiej strony zastanawiam się co takiego spieprzyło się we mnie, skoro tak blisko mi do dna.
Nie wyobrażam sobie, że ktoś mógłby mnie teraz pokochać, choc pragnę z całego serca by ktoś taki się znalazł. Wstyd mi na sama myśl, że miała bym momuś pokazać swoje blizny, swoje ciało, swoja duszę...

Wczoraj zastanawiałam się ile mijamy przyszłych samobójców na ulicy.
Czy ja też należę do nich, skoro ostatnio jest to mój tak bardzo upragniony temat?

Nie mam swojego miejsca w tym życiu...

 Przerażajace jest to jak bardzo jestem zmienna osoba. Zaraz po przebudzeniu zalała mnie fala agresji, złości i bezsilności. Zostałam wyrwana z krótkiego snu, oczywiście matka nie mogła wiedzieć tego że dopiero co się położyłam. Zmęczona po całej nocy rzygania, padłam z niepokojącymi myślami. Jakie mnie myśli nawiedzają? Te co zawsze, te co sprawiają że nie potrafię normalnie funkcjonować. 

Jestem zmęczona życiem, tym co mnie otacza, moim ojcem który tak skutecznie depcze moje ‘ja’ dając mi kolejne wspaniałomyślne rady odnośnie mojej przyszłości i przeszłości. Za każdy razem gdy przypomina mi o moich wadach, o moje sytuacji chce mi się rzygać! Czy on myśli że jestem debilką i kretynką, która sobie nie zdaje sprawy ze swojego położenia. Oh no tak, zapomniałam, w końcu nie raz nazwał mnie : debilem lub bękartem ( sytuacja z ok. 2 miesięcy ). Super, świetny sposób traktowania córki bulimiczki z tendencjami samookaleczenia się, która nie widzi sensu swojego życia!

No właśnie, nie wiem jaki jest mój sens życia. Nie mam celu, nie mam konkretnych planów ani marzeń. Staram się przetrwać z nocy na noc oddalając od siebie myśl skrzywdzenia siebie. Na dodatek brakuje mi cholernego uzależnienia, tego poczucia otępienia i odurzenia. Boże, czy ja jestem narkomanką? Ale tylko z drugiej strony tylko w tedy nie myślę o rzyganiu i innych złych rzeczach!

Tęsknie za uczelnią, mimo tego że Wrocław jest dla mnie miastem obcym i czuje się tam sama to i tak powoli zdaje sobie sprawę, że sprawiało mi radość to, że mogłam samotnie przejść całe miasto, park, mogłam w ciszy spacerować bez problemów na głowie. Wiem, że przynajmniej tam nie będę musiała zamykać drzwi na klucz w nocy z obawy, że coś mi się stanie…

Usłyszałam wczoraj coś typu: ludzie trochę więksi, jak Ty…. ( oho świetni, to nic że wyglądam przeciętnie ale ok. ) .. muszą jeść więcej..bla bla… chować jedzenie przed Toba… Kurwa świetnie, gratuluję mojemu ojcu który jest powodem mojej bulimii i kompleksów! Dzięki niemu od wczoraj nie potrafię przestać wymiotować, bo przecież ja nie jestem  I D E A L N A , dla niego…

Boże, daj mi siły na cokolwiek… Hmm choć z drugiej strony ja nawet w Boga nie wierzę…